Ο βιοτουρισμός είναι ένα είδος τουρισμού το οποίο διέπεται από ορισμένες γενικές αξίες. Κάποιες από αυτές αφορούν στο σεβασμό στο αγαθό του βίου, στην αειφορία, τη βιοποικιλότητα και την ειρήνη ανάμεσα στους λαούς πρέπει να σέβεται το αγαθό του βίου, τη βιοποικιλότητα, την αειφορία και την ειρήνη μεταξύ των λαών.
Όλα τα παραπάνω είναι φράσεις που μπορούν να ειπωθούν ανέξοδα και εύκολα, χωρίς να σημαίνει τίποτε διαφορετικό από αυτό που ήδη γίνεται, στην πράξη. Άλλωστε ποιός θα αρνηθεί το σεβασμό στο αγαθό του βίου, ποιός σοβαρός πολιτικός αξιωματούχος θα αρνηθεί την ανάγκη της αειφορίας και βιωσιμότητας, ποιός διπλωμάτης το αγαθό της ειρήνης μεταξύ των λαών.
Δυστυχώς όμως, παρόλη τη χρήση αυτών των γενικών αξιών που ακούγονται ως ευχολόγιο. το πρόβλημα είναι ότι το βιοκαταστροφικό μοντέλο συνεχίζει να υφίσταται.
Η ανθρώπινη απληστία κάθε άλλο παρά αντιμετωπίζεται και περιορίζεται, κι ας μιλάει η χριστιανική εκκλησία συχνά και μάλιστα με ποιητικό λόγο για το αγαθό της ειρήνης και τη θεία οικονομία, γεγονός που αποτελεί μία οικολογική προσέγγιση. Ίσως να καταφέρνει να αντιμετωπίζεται έως ένα βαθμό, μέσω των πολιτικών θεσμών, των κοινωνικών συμβολαίων, των νομικών ρυθμίσεων, και με ακόμη πιο αποτελεσματικό τρόπο μέσω των δημοκρατικών θεσμών.
Ο ρόλος της ηθικής διδασκαλίας που προσφέρει η θρησκεία είναι αδιαμφισβήτητος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως είναι αρκετός.
Το ίδιο συμβαίνει και στο βιοτουρισμό, όπου έχουμε να κάνουμε με μία θεσμική καινοτομία και πρέπει να δημιουργήσουμε πρώτα το προϊόν, έτσι ώστε να του δοθεί στη συνέχεια και η κατάλληλη ονομασία. Θα ήταν λάθος αν πιστευόταν πως έχουμε να κάνουμε με μια ηθική διδασκαλία, με δημόσιες σχέσεις και με το ζητούμενο να βρεθεί ένα ελκυστικό περιτύλιγμα, καθώς και μία ονομασία.
Αυτό λοιπόν που είναι ζωτικής σημασίας είναι να βρούμε το επιχειρηματικό υποκείμενο και την κοινωνική βάση που θα το στηρίξει και κατόπιν να βγάλουμε το νέο προϊόν στην αγορά. Δεν θα ήταν θεμιτό πρώτα να διαλαλήσεις ένα προϊόν, και ύστερα να δημιουργήσεις το προϊόν. Εν ολίγοις, δεν μπορούμε «να βάλουμε το κάρο πριν από τα άλογα».
Δε γίνεται να ξεχάσουμε και το γεγονός ότι στην Ελλάδα, στο πρόσφατο παρελθόν, ο αγροτουρισμός και ο οικοτουρισμός έγιναν της μόδας, διότι παραδείγματος χάρη πολλά καταλύματα της υπαίθρου ονομάστηκαν αγροτουριστικά, χάρη στα υπάρχοντα επιδοτούμενα προγράμματα. Εντέλει το συμπέρασμα που εξάγεται είναι πως έχουμε πραγματικό αγροτουρισμό μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις στην Ελλάδα.
Εν κατακλείδι, αυτό που θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως ηθικό και κοινωνικό δίδαγμα αυτής της υπόθεσης είναι ότι μπορείς εύκολα να ονομάσεις ορισμένες εναλλακτικές μορφές τουρισμού ως οικοτουρισμό, αγροτουρισμό ή βιοτουρισμό αφού λαμβάνουν χώρα στην ύπαιθρο, χωρίς όμως αυτό να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Ο Βασίλης Τακτικός, είναι ο συγγραφέας και αρθρογράφος που έχει γράψει μια (τριλογία) για την πολιτική, τη δημοκρατία, τον συνεργατισμό και την κοινωνική οικονομία. Την προσδιορίζει ως μια σύνθεση για το μέλλον της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.